Wij missen Bobbie. Ik heb ineens tijd over en hoef ook niet meer zo vroeg op te staan. Je merkt aan de honden helemaal niet dat Bobbie weg is. Mazzel bloeit zelfs helemaal op, ze begint te kwispelen en meer met Zorro te spelen. Met andere honden speelt ze tot nu toe nog niet.
Mazzel is nog steeds een enorme knuffelhond. Ze komt steeds bij je voor een aaitje en gaat dan prompt op de rug liggen. Als je stopt, bedelt ze om meer. Regelmatig zeggen we dus nee tegen haar anders blijf je aan het aaien. Ook roepen we haar zelf bij ons voor een knuffel zodat het initiatief niet altijd van haar uit gaat.
Zorro begint wat minder te likken of happen. Hij komt nu zelf ook af en toe een knuffeltje halen. Het opspringen is bijna helemaal over. Alleen als hij erg enthousiast is, doet hij het nog wel eens.
Het tijdstip van de hondencursus wordt verzet en komt ons heel slecht uit. Zorro doet het zo goed dat de lessen best saai zijn. Hij vindt het zelf ook niet echt leuk, doet gewoon wat hem gevraagd wordt. Dus we stoppen er maar mee.
Mazzel is buiten wat lastiger. Het is dan moeilijker om haar aandacht te krijgen, zelfs als ze aan de riem zit. Ze heeft ineens interesse in de omgeving gekregen, nu ze niet meer op Bobbie hoeft te letten. Overal ziet ze vogels, konijnen, poezen en ..... muizen.
Als ik ziek ben, laat Lianne samen met een vriendinnetje de honden uit. Het is lekker weer dus ze nemen chips en drinken mee. In het bos gaan ze op een omgevallen boom zitten. De honden slaan aan het muizen vangen en Zorro vangt er genoeg en ...... eet ze op. Mazzel is niet snel genoeg. De chips smaken niet meer....
Bij de volgende wandeling gaan er brokken mee. De honden worden steeds terug geroepen en krijgen dan een brokje. Hoe ze het merken weet ik niet maar op meters afstand weet vooral Zorro waar een muis zit. Hij springt dan met 4 poten tegelijk door de lucht, poing, poing, poing en hebbes. Gelukkig kent hij en Mazzel ook, het commando los. Er worden geen muizen meer gegeten maar de interesse is er nog wel....
