Zorro is duidelijk de mindere en mag binnen als het aan haar ligt nergens meer komen en hij begint daar toch wel een beetje de pest in te krijgen en gaat teruggrommen. Dat gaat met zoveel herrie en tandgeblikker te pas dat de kinderen het eng vinden. Ook zet Hope overal geursporen op af en rolt en wrijft tegen spullen aan.
Eten krijgen ze apart want anders is het meteen bonje. Zorro is heel erg op eten gericht en wil dan toch voorzichtig proberen of hij nog iets extra's te pakken kan krijgen. We kijken het even aan en gaan dan met de stem corrigeren. Maar Hope reageert daar nog niet op. Ze reageert ook erg fel. Op dat moment ziet ze je gewoon niet staan.
Ze sleept alle speeltjes in de bench en verdedigt die met hand en tand, zelfs Willie mag er niet aankomen! Ze laat hem zelfs rustig met Zorro spelen zolang ze maar niet bij haar in de buurt komen. Ik snap het wel, ze had eerst niets en dit is voor haar natuurlijk een eldorado. Het geeft Willie in ieder geval de vrijheid om zelf dingen zonder ma te ondernemen. Dat is voor allebei wel goed.
Verder is het een lieve hond en vindt het heerlijk om geaaid te worden, gaat er zelfs helemaal voor liggen. Kennelijk heeft ze nog niet eerder een baasje gehad. Ook is ze niet zindelijk in huis, wel in de bench net als Willie. Ze moet dus eerst weten wat wij bedoelen. We beginnen met Nee en Ja goed zo. Ze mag wat ons betreft best boven Zorro staan alleen maakt zij niet uit wat en wie waar mag komen.
